دل در آتش غم رخت تا که خانه کرد

دیده سیل خون به دامنم بس روانه کرد

آفتاب عمر من فرو رفت

ماهم از افق چرا سر برون نکرد

های های های های

دل تنگ من

پیش دوست پیش دوست شده ننگ من

نه کسی آید به برم نه ز کس باشد خبرم
به خدا هر جا گذرم تو جلوه گری
سوی تو آزرده دلم به بلا خو کرده دلم
به غمت پرورده دلم ای اشک فریب

جور بکن که حاکمان جور کنند بر رهی

شیر که پایبند شد تن بدهد به روبهی

از نظرت کجا رود ور برود تو همرهی

رفت و رها نمی‌کنی آمد و ره نمی‌دهی

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی

چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن

که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی

ای پادشه خوبان

داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد

وقت است و که باز آیی)3

بهار دلکش رسید و دل بجا نباشد

از اینکه دلبر دمی بفکر ما نباشد

در این بهار ای صنم بیا و آشتی کن

که جنگ و کین با من حزین روا نباشد

ز دست دیده و دل هر دو فریاد

گیله دختر جان

که هر چه دیده بیند دل کند یاد

گیله دختر جان

ای که پیش قامتت

سرو چمان خجل شده

خدا آخدا، یار

سوسن و گل به پیش تو