نمایش موارد بر اساس برچسب: تصنیف

سحر که از کوه بلند
جام طلا سر می زنه
بیا بریم صحرا که دل
بهر خداش پر می زنه
بیا بریم چون کیجا
دنبال اون مردِ جوون
تا دامنِ چین دارِ خود
پُر بکنیم لاله و ریحون

جور بکن که حاکمان جور کنند بر رهی

شیر که پایبند شد تن بدهد به روبهی

از نظرت کجا رود ور برود تو همرهی

رفت و رها نمی‌کنی آمد و ره نمی‌دهی

ای ایران ای مرز پرگُهر

ای خاکت سرچشمهٔ هنر

دور از تو اندیشهٔ بَدان

پاینده مانی تو جاودان

چشیامه نبنید افتو قشنگه
کره لر تا دم مرگ چی شیر میجنگه
دایه دایه وقت جنگه
قطارکش بالا سرم پرش ده شنگه
زین و برگم بونید رو مادیونم
خبر مه بوریتو سی هالوونم

هر کسی کسی داره یا نو رسی داره (2)
منم تو را دارم جانم حق تورا نگه داره
های جانم های جانم حق تو را نگه داره(2)
بی وفا نگار من میکند به کار من (2)

بیا تا گل برافشانیم و دست افشان غزل خوانیم
ستاره ها در شب دل بکاریم ، بر آسمان دیده ی غم بکاریم
غم اغیار مخور تا مکنی ناشادم
شور شیرین منما تا مکنی فرهادم

آمده ام سیر گل و سبزه کنم بهانه
دست تو گیرم سوی صحرا بشوم روانه
گلبن باران دیده سبزه نو روییده
بزم طرب بهر تو چیده
لاله صحرا با ده کرده به جام آماده
شاهد گل چهره گشاده

چون درای کاروان در میان شبروان

بانگ عمر ما می رسد به گوش

با گذشت این و آن می دهد ندا زمان

هر سحر، که ای: خفتگان به هوش

ای بهار من، ای نگار من، بیا بیا بنشین به برم
که بی تو از خود بی خبرم، تو راحت جانی
می به جام تو غم به کام من به ساغری بنشان شررم
بیا بیا بنشین به برم به عهد و پیمانی

بیا بیا)2 دلبرو که مو قربون تو شم، دنیا دو روزه

بیا مکن شو روز مو خورشید مو صبح نوروزه

دیدی چطو مانند اُو یک سال برفت، سال نو اومد؟

یکسال چنو تندِ برفت که پندری همی دیروزه