بــه سکــوت سـرد زمان

بـــه خـزان زرد زمــــان

نه زمـــان را درد کـسی

نه کـــسی را درد زمـــان

بهار مرد می ها، دی شد

زمان مهربانی ها طی شد

(آه از این دم سـردیها خـدایـا!)2

نه امیـدی در دل مــن

که گشاید مشکل من

نه فـروغ روی مهــی

که فروزد محفـل من

نه همزبان درد آگاهی

که ناله میخرد با آهی

(داد از این بی دردی ها خدایا!)2

(نه صفایی زدمازی به جام می)2

کی گرد غم ز دل شوید،

کـــه بـــگــویـــم راز نــهـــان

که چه دردی دارم بــــر جــان

آه از این بی همرازی ، خدایا!

وای از این بی همرازی خدایا!

وه ! که به حسرت عمر گرامی سر شد

هـــمچـو شراری از دل آذر

بــــــر شـــد و خاکــسـتتر شـد

یـــک نـفــس زد هــدر شــد      

روزگار مــــن بـه ســـر شــد

چنگـی عشـقم راه جنون زد

مردم چشمم جامه به خـون زد

یـارا! دلـــم ز بــی شکـیـبـی

بـــا فســون خـــود فـــریــــبی

چه فــــــســون نـــا فرجامی

بــــه امــیـــد بــی انـــجــــامی

( وای از این افسون سازی خدایا!)2

شعر: جواد آذر

آهنگ : محمّد رضا شجریان