سی ام دیماه امسال سی و هفتمین سالروز درگذشت "نور علی خان برومند" بود که از برجسته ترین ردیف شناسان موسیقی سنتی ایران به شمار می آید.
او از مردانی است که اهمیت حضورشان در جامعه موسیقی صرفا به خاطر پیشکسوتی آنان نیست، بلکه ناشی از شیوه آموزش شفاهی و سینه به سینه موسیقی است. آنها هستند که موسیقی سنتی را از نسلی به نسل دیگر انتفال می دهند و اگر نباشند بسیاری از گوشه و کنارهای دستگاهی که آکنده از ظرافت کاری هاست از یادها می رود.

عشق تو آتش جانا)2

زد بر دل من

بر باد غم داد عشقت

آب و گل من

دو استاد را در موسیقی ایران میتوان نام برد که بیش از دیگر اساتید نقش در تکامل و انتقال موسیقی به نسل های بد از خود داشته‌‌اند. این دو تن ، استاد نورعلی برومند و استاد ابولحسن صبا می‌باشند که بدلیل استعداد زیاد در یادگیری سازهای گوناگون و پایه‌گذاری‌های جدید در آموزش موسیقی نقش بسزای در موسیقی ایرانی داشته‌‌اند. نورعلی برومند در نواختن تار، سه تار، سنتور، تنبک، کمانچه مهارت داشت و آواز را نیز تدریس میکرده است.

۳۰ دی ماه با سی‌امین سالگرد درگذشت نورعلی برومند، استاد موسیقی ایرانی همزمان بود.
نورعلی برومند (۱۲۸۵-۱۳۵۵) سالها در گروه موسیقی دانشکده هنرهای زیبا (دانشگاه تهران) و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی به تدریس اشتغال داشت و هنرمندانی چون حسین علیزاده، محمد رضا شجریان و داریوش طلایی در محضر وی آموزش دیده اند.
 

جامعه هنری ايران در سی امين سالگرد درگذشت نورعلی خان برومند، ياد او را گرامی داشت.

شاگرد او محمد رضا شجريان، نقل می کند که ۲۹ دی ماه ۱۳۵۵ «همراه با استاد در کنسرت ارکستر سمفونيک تهران» حضور می يابند و ارکستر، غزلی از حافظ را همراه با موسيقی «غير سنتی» اجرا می کند.