حبیب سماعی در ابتدا با ساز پدر ضرب می‌گرفت و چون هنوز آن اندازه بزرگ نشده بود که بتواند تمبک را در دست بگیرد، ضرب را روی بالش می‌گذاشت و ساز پدر را همراهی می‌کردو به این طریق با یکی از مهمترین ارکان موسیقی یعنی «وزن» - که امروز به آن ریتم می‌گویند- آشنا شد. در شش سالگی پدر کم کم حبیب را با ساز سنتور آشنا تر می سازد و او را تحت تعلیم قرار می‌دهد. می‌گویند در ده سالگی ساز حبیب کاملاً شنیدنی بوده و استادان زمان او را تحسین می‌کرده اند. او در دوازده سالگی با استادان معروف موسیقی زمان خود مثل آقا حسین قلی و نایب اسدالله در یک مجلس ساز می نواخت.

مهندس قباد ظفر از معدود شاگردان حبیب سماعی و ادامه دهندۀ راه او میباشد.

پدر او خسروخان سردار ظفر از خان های بختیاری بوده است. 

مرتضی عبدالرسولی جزو چهار نفری بود که حبیب سماعی راضی شد به آن ها درس دهد. آقای عبدالرسولی یکی از آرشیوداران کشور است. البته آرشیو او در مقایسه باآرشیو گلشن ابراهیمی چیزی نیست شاید یک دهم آنجا باشد ولی یک ویژگی خاص این آرشیو دارد؛ چون عبدالرسولی خودش موزیسین بود و

مارا همه شب نمی برد خواب)2

ای خفته ی روزگار و دریاب)2

مارا همه شب نمی برد خواب)2

ای خفته ی روزگار و دریاب)2

به تو مشغول و بود خاطر ارباب نظر

شده کاسد همه بازار نکویان دگر

تو مگر تو مگر شاه پری رویانی

تو مگر تو مگر ماه نکو رویانی

ژیان هاف هافو شو هاف هافو شو هاف کن ببینم

ژیان هاف هافو شو هاف هافو شو هاف کن ببینم

برای هاف سینه را صاف کن ببینم

برای هاف سینه را صاف کن ببینم

باد صبا بر گل گذر کن

گل گذر کن گل گذر کن

 از حال گل ما را خبر کن

نازنين ما را خبر کن

گو بساقی کز ایاقی تر کن دماغی

(زان شرابی که شب مانده باقی)2

ای نگارا می گسارا مارا بیاور

(شمعی و شهدی اندر اطاقی)2

بهار دلکش رسید و دل بجا نباشد

از اینکه دلبر دمی بفکر ما نباشد

در این بهار ای صنم بیا و آشتی کن

که جنگ و کین با من حزین روا نباشد

ای دست حق پشت و پناهت بازآ

چشم آرزومند نگاهت بازآ

وی توده ی ملت سپاهت بازآ

قربان کابینه سیاهت بازآ