عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگری بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم وگر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست
همه جا خانه عشق است  چه مسجد چه کنشت

سر تسلیم من و خاک در میکده ها
مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت

نا امیدم مکن از سابقه روز ازل
تو چه دانی که پس پرده که خوب است و که زشت

نه من از خانه تقوا به در افتادم و بس
پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت

بر عمل تکیه مکن خواجه که در روز ازل
تو چه دانی قلم صنع به نام که نوشت

باغ فردوس لطیف است ولیکن زنهار
تو غنیمت شمر این سایه بید و لب کشت

حافظا روز ازل گر به کف آری جامی
یکسر از کوی خرابات برندت به بهشت

************

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر میکنند
چون به خلوت میروند آن کار دیگر میکنند

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر میکنند

گوئیا باور نمی دارند روز داوری
که این همه قلب و دغل در کار داور میکنند

یا رب این نو دولتان را با خر خودشان نشان
که این همه ناز از غلام ترک و استر میکنند

بنده پیر خراباتم که درویشان او
گنج را از بی نیازی خاک بر سر میکنند

ای گدای خانقه بازآ که در دیر مغان
میدهند آبی ودلها را توانگر میکنند

حسن بی پایان او چندان که عاشق میکشد
زمره دیگر به عشق از غیب سر بر میکنند

خانه خالی کن دلا تا منزل جانان شود
که این هوسبازان دل وجان جای دیگر میکنند

آه آه از دست صرافان گوهر ناشناس
هر زمان خرمهره را با در برابر میکنند

بر در میخانه عشق ای ملک تسبیح گوی
که اندر آنجا طینت آدم مخمر میکنند

صبحدم از عرش می آمد خروشی عقل گفت
قدسیان گویی که شعر حافظ از بر میکنند