ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی

چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن

که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی

به گردش فروردین ، بیا به گلزار و ببین
چه می کند بوی گل ، صفای دل جوی گل
گرفته باد بهار بی هراس ، حجاب از روی گل
چه شور غوغا که مرغ چمن، فکنده در کوی گل

زفروردین شد شکفته چمن - گل نو شد زیب دشت و دمن
کجایی ای نازنین گل من
بهار آمده با گل و سنبل - ز بیداد گل نعره زد بلبل

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

سروران بر در سودای تو خاک قدمند

شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق

خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند

 در زمین بی زمانی نا کجا آبادیم

شهروند روستای هر چه باد آبادی ام

چشمهای مهربانی از نظر دورم نداشت

ای بغل آیینه تن ،آغوش ها بگشادی ام

من که فرزند این سرزمینم , در پی توشه ای خوشه چینم

شادم از از پیشه ی خوشه چینی , رمز شادی بخوان از جبینم

به زمانی که محبت شده همچون افسانه
به دیاری که نیابی خبری از جانانه
دل رسوا دگر از من تو چه خواهی دیوانه

شد خزان گلشن آشنایی      بازم آتش به جان زد جدایی


عمر من ای گل طی شد بهر تو      وز تو ندیدم جز بد عهدی و بی وفایی
 

تصنیف جانا هزاران آفرین تصنیف بسیار قدیمی است و سازنده آن نامعلوم. بیشتر تصانیف قدیمی از این امر مستثنی نیستند و سازنده آنها به دست فراموشی سپرده شده و اجراهای متفاوتی از آن انجام شده و به قولی به سروده ای ملی تبدیل شده اند. این تصنیف نیز این گونه است.

مـی‌گـذرم تنهـا ، از میـان گلهـا
گه به‌گلستانها ، گه به‌کوه و صحرا
تازه گلی سر راهم
گیرد و با من گوید:

 صبحدم زمشرق      طلوعی درجهان‌کن

تیر غمزه را در      کمان ابروان‌ کن

مرا عاشق چنان باید که هر باری که برخیزد
قیامت های پرآتش ز هر سویی برانگیزد

شب به گلستان تنها، منتظرت بودم
باده ناکامی در، هجر تو پیمودم
منتظرت بودم، منتظرت بودم