خواهند و مرا از تو جدا دشمن و هم دوست

به به که چه شاه است و چه ماه است و چه نیکو

دل رفته ز کویت

آشفته چو مویت

ای یار جفا کرده و پیوند و بریده

این بود و وفا داری و عهد تو به دیده)2

(آنکه هلاک مــــن همی)2        خواهـــد مـــن سلامتش

هــــر چــه کند به شاهدی          کـــــس نکـــند ملامتش

  خدا کس نکند ملامتش    

سوز و نبین ز حد  به کس         بـاغ تفرج است و بـــس

جز بـه نظر نمـــیـــرســـد          ســــیـب درخــت قامتش

بار فراق دوستان) 2بس که نشسته بر دلم

بار فراق دوستان بس که نشسته بر دلم

می روم و نمیرود ناقه به زیر محملم)2

ای که مهار و میکشی

صبر کن سبک کرو

وز طرفی تو میکشی

وز طرفی سلاسلم

بنـشین به یادم شـــبــــی

 تر کن از ایـن می  لبــی

 که یاد یاران خوش است

 یاد آور ایـــــن خسـته را

از نگاه یاران به یاران ندا می‌رسد
از نگاه یاران به یاران ندا می‌رسد

دورة رهایی رهایی فرا می‌رسد
دورة رهایی رهایی فرا می‌رسد

دیشب غم دل به دل بگفتم به نهان)2

 چون صبح و دمید و دیگری هم می گفت)2

  من بودم و دل سر مرا فاش بکرد)2

 دیگر غم دل به دل نمی باید گفت)2

رحم ای خدای دادگر کردی نکردی

ابقا به اعقاب قجر کردی نکردی

از این سپس میدان شاهان جهان را

گر از حلب تا کاشغر کردی نکردی

(صنما ! جـــفا رها کن)2

(کرم این روا ندارد)2

بنـگر بـــه ســوی دردی

(که زکس دوا ندارد)2

(ناگهان پرده بر انداخته ای یعنی چه؟)2

مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه؟

(زلف در دست صبا)2 گوش به فرمان رقیب

این همه با همه در ساخته ای یعنی چه ؟

از کفم رها ، جانم! شد مهار دل

از کفم رها ، جانم! شد قرار دل

نیست و دست من  خدا ! اختیار دل

نیست و دست من جانم ! اختیار دل

باد خزان وزان شد

چهره گل نهان شد

طلایه لشکر خزان

از دو طرف عیان شد

باد خزانی زد ناگهانی

کرد آنچه دانی

برهم زد ایام نشاط و روزگار کامرانی

ظلم خزان کرد با گلستان کرد

( دوش)3 که آن مه لقا   خوش ادا ، با صفا ، با وفا

از برم آمد و بنشت (خدا) برده دین دلم از دست

( باز)3 مرا سوی خود   می کشد، می برد، می زند

( با دو چشم )2 مست خدا ( ابرویش )پیوست

دلم، دلم، دلم ، را بردی ، به که گویم یار!

غمم ،غمم ،غمم ، نخوردی ز چه جویم یار!

سرو روانم

آرام جانم

بی تو نمنانم

دردت به جانم

آمده ام که ســـــــر نــهم عشق تو را به سر برم

ور تو بگویـــی از کـرم             (نی شکنم شکر برم)2

آمده ام چو عـقـل و جان             از همـــه دیده ها نهان

تا سوی جان و دیده گان (مشعلهء نـــظـر بـرم)2