نکنم اگر چاره دل)2 دل شیدایی را}2

نتوانم و تن ندهم)2 رسوایی را}2

{2همه شب من اختر شمرم)2

نمیدانم چه در پیمانه کردی (جانم)

تو لیلی وش مرا دیوانه کردی

(جانم، دیوانه کردی، جانم دیوانه کردی خدا دیوانه کردی

چه شد اندر دل)2 من جا گرفتی (جانم)

ای امان از فراقت امان

مردم از اشتیاقت امان

( از که گیرم سراقت امان)2

(امان امان امان ای امان)2

در بهار اميد بايد آنچه روييد
از دريچه دل ديده چيد و بوييد
در کنار گلزار از شراب گلنار
يک دو جامي و چند بوسه از لب يار
گو فلک نباشي آسمان بپاشي

( اندک اندک ، جمع مستان می رسند) گروهی ، دو بار
اندک اندک ، اندک اندک جمع مستان می رسند
اندک اندک ،اندک اندک می پرستان می رسند

دیدم صنمی سرو قدی روی چو ماهی)2

الهی! تو گواهی ، خدایا تو پناهی!

افکنده به رخسار چو مه ، زلف سیاهی

الهی ! تو گواهی ، خدایا تو پناهی!

نبود ز رخت ، قسمت ما، غیر نگاهی

آن هم ندهد، دست، به جز ، گاه و به گاهی

نشینم سر راهی

به امید نگاهی

ببینم مهر و ماهی

عقرب زلف کجت با قمر قرینه

تا قمر در عقربه کار ما چنینه

کیه کیه در میزنه من دلم میلرزه

در و با لنگر میزنه من دلم میلرزه

(چنان مــســتم، چنان مــســتم

چنان مـــســـتم مــن امــشــــب

کـه از چـــنـــبر، برون جستم

برون جــســتم من امـــشـــب)2

چنان چیزی که درخاطر نیاید

از بس به تار زلفت)2

دلها گرفته منزل

من از کجا تو جویم)2

یک زلف و این همه دل)2

یک شب بیا به برم من

از غم عشق تو  از غم عشق تو ای صنم

روز خود را سیه میکنم من)2

از قدو قامتت هر زمان

صد قیامت ز پا میکنم من

افتخار همه آفاقی تو منظور منی ، تو منظور منی

 شمع جمع همه عشاقُ به هر انجمنی ، به هرانجمنی

  سر زلف پریشان تو دلهای پریش

بماندیم و ما مستقل شد ارمنستان

منستان شد ارمنستان شد ارمنستان

زبر دست شد زیر دست  زیردستان

ز دستان شد زیر دستان شد زیر دستان

( تو دوری از برم )2 دل در برم نیست

( هوای دیگری )2 اندر سرم نیست

بــــه جـــــان دلـبـر کـز هــر دو عــالــم

تـــمــنای دگـر جـز دلــبرم نــیســـت

سلسله ی موی دوست)2

حلقه ی دام بلاست)2

هر که در این حلقه نیست)2

فارغ از این ماجراست)2

گر بزنندم به تیغ

مکن ای دوست مکن)2

این همه بیداد مکن)2

مبر از یاد مرا)2

وز دگران یاد مکن)2

مولود نبی محبوب خداست

زین حسن ظهور عید فقراست

نازم به چنین بزمی که بپاست

به هم به صفا (سلطان و گداست)2

ای پادشه خوبان

داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد

وقت است و که باز آیی)3