الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه
که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم
خدا را ای رقیب امشب زمانی دیده بر هم نه
که من با لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم

(رندانه زود خیزید غوغا کنیم غوغا
هر جا که عاقلی هست شیدا کنیم شیدا )2
شیدا کنیم شیدا

در پرده چند رقصیم تا خویشتن پرستیم
دستی زنیم دستی افشا کنیم افشا
دستی زنیم دستی
افشا کنیم افشا

جوونای قلعه ی پیر(2)

همه دست و پا به زنجیر

دل ها ذره ذره بی تاب

برای برقا برق شمشیر

{ای گلم لای لای خوشگلم لای لای برق نگاهت

نور مهتابی برکۀ آبی آرزوی دل   چشم سیاهت

چشم سیاهت عزیز برق نگاهت

حالا هندو ماره کشت و خال هندو ماره کشت

حالا شفتالو فروش سر چارسو ماره کشت

حالا اون یار منه که میروه سر بالا

حالا دسمال به دست و میزنه گرما را

شاه من ماه من رحمتی به حال زارم
بفکن از روی خود روشنی به شام تارم
آخر ای نگارم این فغان و زارم چشم ژاله بارم را
ای گل زندگی بیش از این مکن تو خوارم

امان از این دل که داد
فغان از این دل که داد
به دست شیرین عنان فرهاد
که سر به حسرت نهاد

مرغ سحر ناله سر کن، داغ مرا تازه‌تر کن

ز آهِ شرربار این قفس را بَرشِکَن و زیر و زِبَر کن

بلبلِ پَربسته ز کنجِ قفس درآ، نغمهٔ آزادیِ نوع بشر سَرا

وَز نفسی عرصهٔ این خاک توده ∗ را پرشرر کن

ایران ای سرای امید
بر بامت سپیده دمید
بنگر کزین ره پر خون
خورشیدی خجسته رسید

زدست محبوب ، ندانم چون‌کنم
زدست محبوب ، ندانم چون‌کنم
وزهجر رویش ، دیده جیحون‌کنم
وزهجر رویش ، دیده جیحون‌کنم

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

سحر که از کوه بلند
جام طلا سر می زنه
بیا بریم صحرا که دل
بهر خداش پر می زنه
بیا بریم چون کیجا
دنبال اون مردِ جوون
تا دامنِ چین دارِ خود
پُر بکنیم لاله و ریحون

جور بکن که حاکمان جور کنند بر رهی

شیر که پایبند شد تن بدهد به روبهی

از نظرت کجا رود ور برود تو همرهی

رفت و رها نمی‌کنی آمد و ره نمی‌دهی

كاشكي بي (واي، واي) بي مريمه (هاي، خدا) سردار زنگل
قطارا (واي، واي) حمايلس (واي، خدا) ري دس مسلسل

بي مريم (هاي، ولا) شير زنون (هاي، خدا) ز قلعه زيد در
صد مِردِ (واي، هاي) تفنگ به دس (هاي، خدا) ني واس برابر

ای ایران ای مرز پرگُهر

ای خاکت سرچشمهٔ هنر

دور از تو اندیشهٔ بَدان

پاینده مانی تو جاودان

بی براری کُشتِمه نه تَش گُوله
هر برارت بمیره شمشیرت کُله

چشیامه نبنید افتو قشنگه
کره لر تا دم مرگ چی شیر میجنگه
دایه دایه وقت جنگه
قطارکش بالا سرم پرش ده شنگه
زین و برگم بونید رو مادیونم
خبر مه بوریتو سی هالوونم

هر کسی کسی داره یا نو رسی داره (2)
منم تو را دارم جانم حق تورا نگه داره
های جانم های جانم حق تو را نگه داره(2)
بی وفا نگار من میکند به کار من (2)

بیا تا گل برافشانیم و دست افشان غزل خوانیم
ستاره ها در شب دل بکاریم ، بر آسمان دیده ی غم بکاریم
غم اغیار مخور تا مکنی ناشادم
شور شیرین منما تا مکنی فرهادم

آمده ام سیر گل و سبزه کنم بهانه
دست تو گیرم سوی صحرا بشوم روانه
گلبن باران دیده سبزه نو روییده
بزم طرب بهر تو چیده
لاله صحرا با ده کرده به جام آماده
شاهد گل چهره گشاده