چون درای کاروان در میان شبروان

بانگ عمر ما می رسد به گوش

با گذشت این و آن می دهد ندا زمان

هر سحر، که ای: خفتگان به هوش

شد خزان گلشن آشنایی      بازم آتش به جان زد جدایی


عمر من ای گل طی شد بهر تو      وز تو ندیدم جز بد عهدی و بی وفایی
 

عاشقي محنت بسيار کشيد
تا لب دجله به معشوقه رسيد
نشده از گل رويش سيراب
که فلک دسته گلي داد به آب
نازنين چشم به شط دوخته بود

آنـکه هلاک من  همی خواهد من سلامتـش

هر چه کند به شاهدی کس نکند ملامتـش

میوه نمی دهد به کس باغ تفرج است و بس

جز به نظر نمی رسد سیب درخت قامتش

به ملازمان سلطان)2

که رساند این دعا را)2

که به شور پادشاهی)2

ز نظر مران گدا را)2

بهشت عدن اگر خواهی)2

بیا با ما به می خانه)2

که از پای)2 خمت یک سر

به حوض کوثر اندازیم)2

باد صبا بر گل گذر کن

گل گذر کن گل گذر کن

 از حال گل ما را خبر کن

نازنين ما را خبر کن

عقرب زلف کجت با قمر قرینه

تا قمر در عقربه کار ما چنینه

کیه کیه در میزنه من دلم میلرزه

در و با لنگر میزنه من دلم میلرزه