دانشنامه سنتور

گریه را به مستی بهانه کردم

شکوه هـا زدســت ، زمـانه کردم

آستین چو از دیـده بر گرفــتم

سیل خون به دامان ، روانه کردم

بلبل شوریده فغان می کند)2

شکوه به آشوب جهان می کند

دامن گل گشته ز دستش رها

ناله و فریاد و فغان می کند)2

 ننگ آن خانه که مهمان ز سر خوان برود (حبیبم)

جان نثارش کن و مگذار که مهمان برود (برود)

گر رود شوستر از ایران رود ایران بر باد (حبیبم)

ای جوانان مگذارید که ایران برود (برود)

نه قــدرت کــه بــا وی نـشـیـنم

نه طاقـــت کـــه جـــز وی بـبـینم

شده اســت آفــت عــقل و دیـنـم

ای دلارا! ســــــــرو بــــــــــــالا

دل هوس)2 سبزه و صحرا ندارد ندارد ندارد

میل به گل گشت و تماشا ندارد ندارد ندارد

دل سر همراهی با ما ندارد ندارد

خون شود این دل که شکیبا ندارد ندارد)2

هنگام می و فصل گل گشت و

جانم گشت و خدا گشت و چمن شد

در بار بهاری تهی از زاغ و

جانم زاغ و خدا زاغ و زغن شد

تو ای تاج، تاجُ سر خسروانی

شد از چشم مست تو بی پا جهانی

تو از حالت مستِمندان چه پرسی

تو حال دل دردُمندان چه دانی

خدا را نگاهی بما کن

افتخار همه آفاقی تو منظور منی ، تو منظور منی

 شمع جمع همه عشاقُ به هر انجمنی ، به هرانجمنی

  به سر زلف پریشان تو دلهای پریش

همه خو کرده ، چو عارف به پریشان سخنی ، پریشان سخنی

نکنم اگر چاره دل)2 دل شیدایی را}2

نتوانم و تن ندهم)2 رسوایی را}2

{2همه شب من اختر شمرم)2

نمیدانم چه در پیمانه کردی (جانم)

تو لیلی وش مرا دیوانه کردی

(جانم، دیوانه کردی، جانم دیوانه کردی خدا دیوانه کردی

چه شد اندر دل)2 من جا گرفتی (جانم)