نمایش موارد بر اساس برچسب: مصاحبه و گفتگو با موسیقی دانان

۳۰ دی ماه با سی‌امین سالگرد درگذشت نورعلی برومند، استاد موسیقی ایرانی همزمان بود.
نورعلی برومند (۱۲۸۵-۱۳۵۵) سالها در گروه موسیقی دانشکده هنرهای زیبا (دانشگاه تهران) و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی به تدریس اشتغال داشت و هنرمندانی چون حسین علیزاده، محمد رضا شجریان و داریوش طلایی در محضر وی آموزش دیده اند.
 

سؤال اول شما چه نیازی به موسیقی دارید؟

 

این یک امر طبیعی است که انسان بدون موسیقی انسان نیست و بدون موسیقی    نمی تواند زندگی کند البته این جا موسیقی به عنوان یک سری سر و صداهای بیجا و یا غیرضروری نیست بلکه یک پدیده ای است که اگر بخواهیم وارد فلسفه دنیای کهن شویم موسیقی که عنصر اصلی آن همان صوت است، باعث به وجود آمدن جهان است. یعنی جهان هستی را موسیقی تشکیل می دهد بنابراین ما هم جزئی از موسیقی هستیم طبیعت هم خودش سراسر موسیقی است حال بگذریم که در فرهنگ های کهن مثل سانسکریت معتقدند بعضی اصوات قابل سنوائی هستند و بعضی اصوات نیستند. موسیقی خود بخود عامل بسیار مهمی در حفظ و تکامل انسان و همچنین در تداوم زندگی جهان هستی است.

دوشنبه, 28 اسفند 1391 06:43

گفتگو با پرویز مشکاتیان

در اوایل دهه شصت صدای ساز سنتوری در میان اجراهای موسیقی شنیده می شد که به هیچ وجه سبک ها و روش های کهن در نواختن این ساز را بر نمی تافت و خود سبک و سیاقی خاص داشت. سرعت در نوازندگی و اجرای صحیح نت ها در کنار ترسیم فضای شنیداری دل انگیز باعث شد تا پس از سال ها سکوت موسیقی سنتی که موجب فراموشی بسیاری از چهره های سرشناس شده بود، برنده اول نوازندگی سنتور جایزه باربد رخ بنمایاند، پرویز مشکاتیان. جوانی که حضورش در کنار لطفی، علیزاده و دیگر نام  آوران دهه شصت، شور و شیدایی خاصی به فضای موسیقی اجرا شده در آن سال ها بخشید. اگر استاد ورزنده را به سر پنجه شیرینش در نواختن این ساز می شناسند یا فرامرز پایور را با دیسیپلین رسمی و نوازندگی مهندسی گونه اش و یا حبیب سماعی را در بداهه نوازی های دل انگیزش استاد می دانند، به حق می توان در اجرای مدولاسیون سنتور، پرویز مشکاتیان را یکی از برترین ها دانست.

یکشنبه, 27 اسفند 1391 22:27

گفتگوی همشهری با پرویز مشکاتیان

پنج شنبه 13 دسامبر 2007, sarang

* سال‌هاست كه جريان اصيل موسيقی آن‌چنان كه بايد و شايد حضوری مؤثر نداشته است، آيا فكر نمی كرديد ممكن است با كنار كشيدن خود، موسيقي ايراني آسيب می‌بيند؟

من بر آن نبودم و نيستم كه موسيقی آسيب مي‌بيند يا نمی بيند. پيش از آن فكر می‌كنم بايد از چگونگی و روند شكل گيری و تكاملی يك پديده هنری در جامعه صحبت كنيم و بعد برسيم به مسائلی مثل كنار كشيدن و آسيب پذيری و غيره. ما هميشه براي آبادی، آزادی، فرهنگ‌مندتر شدن بستر جامعه و بها دادن به جريان‌های دانشگاهی و تپش و جوشش‌های نو، اميدها و آرزوهايی داشتيم و داريم.

به هر حال نمي‌توانيم بگوييم كه به‌عنوان انسان‌هايی كه در جريان بوديم و همراهي كرديم و همراه و همگام مردم بوديم، بي‌تفاوت شديم. آثار ما در ابتدای انقلاب، زبان و ضربان دل مردم بود، براي آزادي‌خواهی، براي بهتر جستن يا بهتر بودن، نمونه اش رزم مشترك، ايران‌اي سراي اميد وغيره.

فرید دهدزی: مصاحبه حاضر به 35 سال پیش همزمان با 35 سالگی افتتاح رادیو، در برنامه ویژه شما و رادیو به تهیه‌کنندگی جناب شاهرخ نادری صورت گرفته است. مصاحبه‌کننده خانم فروزنده اربابی، از گویندگان خوش‌نام آن سال‌های رادیو، به ویژه برنامه شما و رادیو بود. در این ویژه‌برنامه چهره‌هایی مانند مرتضی نی‌داود، مجید وفادار، علی‌اکبر شهنازی و ... به عنوان نخستین نوازندگان رادیو، نیز حضور داشتند.

سوای علاقه شما به سنتور چه نكته یا نكته‌هایی سبب شد كه شما به فكر این بیفتید كه پنج سنتور را همنشین كنید و قطعاتی برای آنها بنویسید؟

وقتی شما به یك سوژه علاقه‌مندید و این علاقه‌مندی باعث می‌شود مدتی روی آن سوژه فكر كنید بعد از مدتی درمی‌یابید این علاقه وجوه گوناگونی پیدا كرده است. مثلا ردیف موسیقی ایرانی را در نظر بگیرید. یك سوژه كلی است اما گردش ملودی، زمانبندی،‌ فواصل و دستگاه‌ها و آوازها، سونوریته، ساز و هر كدام سوژه‌های مستقلی هستند كه به نوع و اندازه خود جای كار كردن دارند. سوژه سنتور و طنین و صدای آن برای من چنین حكمی دارد. من سنتور را از وجوه مختلف دوست دارم و به سمتش حركت كردم. بخش كوچكی از این حركت و این علاقه‌مندی به گروه سنتور تبدیل شده است.

جامعه هنری ايران در سی امين سالگرد درگذشت نورعلی خان برومند، ياد او را گرامی داشت.

شاگرد او محمد رضا شجريان، نقل می کند که ۲۹ دی ماه ۱۳۵۵ «همراه با استاد در کنسرت ارکستر سمفونيک تهران» حضور می يابند و ارکستر، غزلی از حافظ را همراه با موسيقی «غير سنتی» اجرا می کند.